günlerdir, haftalardır düşünüyorum... hayatı sorguluyorum ekseriyetle. e hazır hayatı sorguluyorum, ağlamasam olur mu? olmaz. ağladım... çıldırasıya... durmaksızın... evde, okulda, otobüste, sokakta.. her yerde. ağladığım her yerde bir yandan da hatunları kestim fütursuzca. içten içe "bakın ulan bakın" dedim. "görün gözyaşlarımı. seversiniz siz ağlayan erkekleri." "hmm ne kadar da duygusal.. ay canım yaa.." dersiniz habire. "e hadi gelin, ben burdayım. ağlıyorum... sarılın tutkuyla o hüznün yancısı bedenime. elimi tutun. silin gözyaşlarımı... gelin lan!" demeye kalmadan yaklaşan kuğu gibi bir hatuna ilişti gözüm. yanımdan geçerken daha yüksek sesle ağlamaya başladım. harladım gözyaşını. ama gene olmadı. hüzünlendim.. biraz daha ağladıktan sonra acıktım. yarım ekmek tavuk döner eşliğinde ekşimiş ayranımı yudumladım coşkuyla. sonra biraz gezindim. eve gittim. "saat geç oldu. sabah erkenden kalkıp gene ağlarım" diye düşünüp uyudum umarsızca...
velhasılı kelam dostlarım.. her gün ağlıyorum. ama her gün. insan her gün her gün ağlar mı demeyin sakın. öyle bir ağlar ki aklınız hayaliniz durur... ah yitip giden...
facebook'ta Paylaş
2 yorum:
Sevmek için yaratılmış gözler de yaşlar niye??
bu kadar ağlak bi insan görmemiştim daha önce
Yorum Gönder